ZARURİ BİR BEYAN>>>KİMLER DEĞİLDİR?<<<

KİMLER DEĞİLDİR?

Bazılarının yaftalamaya çalıştığı gibi, selefiliğimizin, reformist ve aklani oluşlarını sağır sultanın bile duyup işittiği, Muhammed Abduh, Cemaleddin Afgânî ve emsalleri ile yakından veya uzaktan bir bağı yoktur.
Eğer tarihte, “Allah ın sıfatlarını tevil ve tahrif ile iptal eden, Kur’an mahluktur diyen, daha rububiyet ile uluhiyetin arasını temyiz edememiş, tevhidi hakimiyet meselesine hasredip, La ilahe illallah’ı yeryüzendeki her türlü yönetim, hakimiyet ve sultanlara isyan edip, adı ne olursa olsun, bütün yöneticilere başkaldırmak, ve huruç etmek olarak açaklayan, Musa kelimullah’ın bile ta’nından selamette kalamadığı, meleklerin bile kendisinden haya ettiği Osman ( radıyallahu anh) a pervasızca dil uzatıp söven, ona başkaldıranları ve şehit edilmesi ile neticelenen fitneleri, İslam ın ruhundan doğan bir hareket diye isimlendiren, Muaviye ve Amr b. As ( radiyallahu anhuma) yı yalan, rüşvet ve hatta nifak ile ittiham eden, Müslüman toplumları la ilahe illallahdan irtidat etmiş cahiliye toplumları olarak adlandırıp, mescidlere cahilliye mabedleri diyerek, yöneten ve yönetilenleri ile bütün ümmet-i Muhammed i tekfir eden, daha açık bir ifadeyle, dinde ihdas edilmiş ne kadar itikadi bid’at ve sapıklık varsa hiçbirisini ihmal etmemecesine hepsini bünyesinde cem etmiş, ve en maruf manzarası ile, kafirlerin elbisesi içinde, boynunda onların yuları, yüzü tıraşlı bir şahsiyetin selefî olduğuna, ümmetin önüne önder diye takdim edildiğine şahit olunmuşsa, evet o zaman, şeyh el elbani nin “usulü ve furusuyla islamdan bi haber “ diye vasfettiği seyyid kutub’un da , imam, önder, şehid ve hatta selefî olduğu kabul edilebilir.

Yok eğer bütün bunlarla beraber, böyle bir kimsenin selefî olabilmesi mümteni ise, -ki öyledir-, o zaman seyyid kutub’un ne akidesinin, ne menhecinin, ne da’vetinin, ne de sulûk ve yaşantısının selefîlik ile alakası olmadığı muhakkaktır.

Bizce seyyid kutub’un İslam dünyasına bıraktığı miras, ihya edip hortlattığı haricilikle, tekfir, tedmir, tefcir, cihad adıyla ifsad ve kıyam adıyla yeryüzünde fesad çıkarmaktan başkası değildir.
Bu terikenin, - şeyh el-elbani nin ifadesiyle hariciyyetün asrıyye/ modern haricilik-mirasyedileri ise, başlıcaları ile kardeşi Muhammed Kutub, onun sadık öğrencisi Sefer el-Havali, hariciliğin çağdaş teorisyenleri, Ebu Basir, Ebu Muhammed el- Makdisi (İsam el-Berkâvî), Ebu Katade el-Filistini, Ebu Hamza el-Mısri, pratisyenleri ise cihat çığırtkanlığı ile yeryüzünü fesada veren, Eymen ez-Zevahiri, onun kuklası Usame b. Ladin ile kaidesi, ve İslam dünyasında hergün yenileri zuhur eden emsalleridir.
Onlar selefî da’vetten uzak, selefîlik onlardan beridir.


Buraya kadar, bu beyanın maksadı-inşaallah- hasıl olmuştur.
Muhammed’e O’nun aile ve ashabına Salat ve Selam olsun.

ZARURİ BİR BEYAN>>>Selefî Da’vetinin Önderleri Kimlerdir?<<<

Selefî Da’vetinin Önderleri Kimlerdir?
( Başlıcalarıyla imamlarımız )

Selefî da’vet, Rasulullah ( sallallahu aleyhi vesellem) e indiği, onun da tatbik ederek, ashabına talim ettiği şekli ile, gerçek İslam da’veti olunca, bu mübarek da’vetin ilk önderi de, Nebi’ler ve Rasullerin imamı, tümüyle Adem oğullarının efendisi, sözleriyle, yaptıkları, terk ettikleri ve onayladıklarıyla mutlak olarak bağlayıcı ve hüccet olan, ona itaatin ve isyanın, Rab (azze ve celle) ye itaat ve isyanla eşdeğer tutulduğu, Allah’ a ve ahiret gününe iman edenlere, nizâ ettikleri konularda Allah’ın kitabı ile beraber hayatta iken kendisine, öldükten sonra da sünnetine başvurulması emredilmiş, çıkan anlaşmazlıklarda kendisi hakem tayin edilmedikçe, sonra da vereceği hüküm, gönüllerde hiçbir sıkıntı ve tereddüt duyulmaksızın tam bir teslimiyetle kabul edilmedikçe iman edilmiş sayılmayacak olan, Allah’ın elçisi, Abdullah oğlu Muhammed ( aleyhi efdalu’s-salâti vesselam) dir.

Ondan sonra bu ümmetin, - ve hatta nebiler ve rasuller dışında bütün insanlığın- en hayırlıları, sırası ile, Ebu Bekir es Sıdık, sonra Hattab oğlu Ömer el Faruk, sonra Affan oğlu Osman Zinnureyn, sonra da Ebu Talip oğlu Ali ( radıyallahuanhumecmain) dir.

Daha hayatta iken cennetle müjdelenmiş olanlar, Furkan gününe (bedir harbine) iştirak edenler, hiçbir ferdinin cehenneme girmeyeceğine itikat ettiğimiz, Nebi ( aleyhissalatuvesselam) a ağaç altında biat edenler, sonra sırasıyla muhacir ve ensarın tamamı, fetihten sonra Müslüman olanlar, hasılı, her bir ferdi ile Allah Rasulü ( aleyhisselatuvesselam)’a yetişmiş, ona iman etmiş ve bu imanlarında sabit olarak bu dünyadan göçmüş olan en hayırlı nesil, ilk selef, yani sahabelerdir. ( radıyallahu anhum ve erdahum ecmain).

Sahabeden sonra tabiinin başlıca imamları:

Saîd b. Müseyyeb (90 H.)
Urve b. Zübeyr (94 H.)
Kasım b. Muhammed (106 H.)
Harice b. Zeyd (100 H.)
Ebu Bekir Abdurrahman b. Haris b.Hişam( 94 H.)
Süleyman b. Yesar (100 H.)
Ubeydullah b. Abdillah b. Utbe b. Mes’ud (94)
Ali b. Hüseyin Zeynelabidin (93)
Muhammed b. Hanefiyye (80 H.)
Hasen el-Basri (110 H.)
Muhammed b. Sirin (110 H.)
Ömer b. Abdilaziz (101 H.)
Muhammed b. Şihab ez-Zühri (124 H.).

Tabiinin ardından etbau’t-tabiin başlıca imamları:

Hicret diyarının imamı Malik b. Enes (179 H.)
Abdurrahman b. Amr el Evzâî (157 H.)
Süfyan b. Saîd es-Sevri (161 H.)
Süfyan b. Uyeyne (198 H.)
İsmail b. Uleyye (193 H.)
Leys b. Sad (175 H.)

Sonra onlara tabi olan başlıca din ve sünnet imamları:

Abdullah b. Mübarek (181 H.)
Yahya b. Saîd el-Kattan (198 H.)
Muhammed b. İdris eş-Şafii (204 H.)
Abdurrahman b. Mehdi (198 H.).

Onların ardından gelen başlıca sünnet imamları:

Katıbeten ehl-i sünnetin imamı, imam Ahmed b.Muhammed b.Hanbel eş-Şeybani (241 H.)
Yahya b. Main (233 H.)
Ali ibnu’l Medînî (234 H.)
İshak b. İbrahim er-Rahuye (237 H.)
Muhammed b. Yahya ez-Zuhri (258-252 H.)
Ebu Ubeyd Kasım b. Sellam (224 H.).

Sonra onların başlıca öğrencileri:

Muhammed b. İsmail el Buhari (256 H.)
Ebu Zur’a er Razi (264 H.)
Ebu Hatim er Razi (275 H.)
Osman b. Saîd ed-Dârimi (280 H.)
Muhammed b. Nasr el-Mervezi (294 H.).


Sonraki nesillerden, onların izlerinde yürüyen başlıca imamlar:

Muhammed b. Cerir et-Taberi (310 H.)
Ebu Bekr b.Huzeyme (311 H.)
Ebu Muhammed el-Berbehâri (329 H.)
Ebu Bekr el-Acurrî (360 H.)
İbni Batta el-Ukberi (387 H.)
Ebu’l Kâsım el-Lâlekâi (416 H.)
Ebu Ömer ibn-i Abdilberr (463 H.)
Hâtib el-Bağdâdi (463 H.)
Ebu Muhammed el-Beğavi (516 H.)
Kavvâmu’s-Sünne el-İsbahani (535 H.)
İbn-i Kudame el Makdisi (620 H.)

Sonra onların yollarına uyup, menheclerini ihya eden, yeryüzünü ilim ve sünnet ile dolduran başlıca ehli sünnet alimleri:

Şeyhul İslam, Takıyyuddin Ahmed b. Abdulhalim ibn Teymiyye el Harrani (728H.)
İbn-i Kayyim el cevziyye (751 H.)
İbn-i Abdilhâdi (744 H.)
Zehebi (748H.)
İbn-i Kesir (774 H.)
İbn-i Recep el -Hanbeli (790 H.)
Şâtıbi (790 H.)


Muteahhir asırlarda, onların bıraktığı mirası devralıp tevhidin ve sünnetin bayraktarlağını yapan imamlar, alimler, ilim talebeleri:

Tevhid da’vetinin müceddidi, İmam Muhammed b. Abdilvahhab en-Necdi (1206 H.)
Evlâdı ve ahfâdı
Emir San’ânî (1182 H.)
Muhammed Ali eş-Şevkâni (1250 H.)
Sıddık Hasan Han el-Kannuci (1307 H.)

Onların ardından:

Abdurrahman es-Sa’di (1376 H.)
Ahmed Şakir (1377 H.)
Muallimi el-Yemani (1386 H.)
Mahmud şükrü el-Alûsi (1347 H.)
Muhammed b. İbrahim Alû’ş-Şeyh (1389 H.)
Muhammed Emin eş-Şankiti (1393 H.)
Bedîuddin es-Sindî (1416 H.)
Muhammed Eman el-Câmi’ (1416 H.)
Hammad el-Ensârî (1418 H.)

Onların ardından, bu asırda selefî da’vetin tartışmasız üç müceddid imamı:

İmam Abdulaziz b. Abdullah b. Baz (1420 H.)
İmam Muhammed Nâsıruddin el-Elbani (1420 H.)
İmam Muhammed b. Salih el-Useymin (1421 H.)

Onlara bir dördüncü sayılacaksa, yemen diyarından muhaddis Şeyh Mukbil b. Hadi el-Vadiî (1422 H.)

Onların ardından hayatta olanlardan, başlıca selefî meşaih:

Bu asırda cerh ve ta dilin sancaktarı, hizbîsi, kutbîsi, harekîsi, sevrîsi, cihadîsi ve tekfirisiyle, selefiliğe intisab ettiğini söyleyenlerin mihneti: Şeyh Rabî’ b. Hadî el-Medhalî

Şeyh Salih el-Fevzan
Şeyh Abdülaziz Aluş-Şeyh
Şeyh Abdulmuhsin el-Abbad
Şeyh Ahmet Necmî
Şeyh Zeyd el-Medhalî
Şeyh Muhammed b. Hadi el-Medhali
Şeyh Ubeyd el-Câbirî
Şeyh Salih es-Suheymî
Şeyh İbrahim er-Ruheylî
Şeyh Abdülmalik el-Cezâirî
Şeyh Selim el-Hilalî
Şeyh Ali Hasen el-Halebî
Şeyh Muhammed b. Abdulvahhab el-Vassâbi
Şeyh Yahya el-Hacûrî ve onlar dışında bu da’veti omuzlamış meşayih ve ilim talebelerinin niceleri.

İşte dinde iktida ettiğimiz, akidemiz ve mehecimizi öğrendiğimiz imamlarımız, önderlerimiz, meşaih ve hocalarımız bunlardır. Dinde isnadımız, güneş gibi açık ve vadih olan bu altın silsiledir.

ZARURİ BİR BEYAN>>>Selefîlik mi? Vahhâbîlik mi?<<<

Selefîlik mi? Vahhâbîlik mi?

Sahih İslam da’vetinin hasımlarının, hak ile batılı birbirine karıştırıp halka telbis yaparak, onları Allah’ın yolundan alıkoymak için her münasebetle ağızların doladıkları düzmecelerinden bir tanesi de Vahhabilik söylemidir.

Şu saate kadar, yeryüzünde kendisini Vahhabi diye isimlendiren bir insan topluluğunun varlığına şahit olmadığımızın altını çizerek diyoruz ki ;
Muhammed b. Abdulvahhab et-Temimi en-Necdî, Rasul ( aleyhissalatu vesselam ) ın diliyle, dini aslına döndürmek için her asırda gönderileceği müjdelenmiş müceddid alimlerden, da’veti ve cihadıyla tevhid’e ve sünnet’e nusret etmiş, 20. yy da onun unutulmaya yüztutmuş –belki de bazı İslam topraklarında tamamen unutulmuş- hakikatlerini yeniden ihya eden, şirkin din ittihaz edinilip halis tevhidin ( garip ) sendiği, Muhammed ( aleyhissalatu vesselam) ın öğrettiği şeriatın yerine bid’at ların ikame edilip, sahih sünnete ittiba edenin bid’atçilik ile itham edildiği bir zaman diliminde, da’vet ve sabrıyla dinde imamete yükselmiş, katibeten ehl-i sünnetin imamı, imam Ahmed b.Hambel , ve Şeyh ül İslam Takıyyuddin ibn-i Teymiye’den sonra bu meydanda tevhid ve sünnetin iki suvarisinin üçüncüsü saydığımız, dinde tabi olunan önderlerimizden birisidir.

Ne yeni bir söz söylemiş, ne de insanları yeni bir mezhebe çağırmıştır. Mezhebi selefin mezhebi, menheci saf ve duru selefî menhecidir.
Hayatının ve da’vetinin hakikatının tafsilatına girip, akidesini ortaya koymayı, hasımlarının iddialarına cevap verip, kendisine atılan iftira ve ittihamlardan onu temize çıkarmayı, hasılı, bu imamı ve şahsında mübarek tevhid da’vetini zebb edip, onun ırzının müdafaa edilmesi sorumluluğunu bu muhtasar beyanda te’hir ederken, şunu söylemeden de geçemeyeceğiz;
Rafiziler ürkmesin diye Ebu Bekir ve Ömer (radiyallahu anhuma)’nın ismini anmaktan, Cehmî’yi da’vet için Ahmed b. Hanbel den bahsetmekten, Takıyyuddin İbn-i Teymiyye’ye göğsümüzü gere gere Şeyhü’l İslam demekten, imtina etmeyeceğimiz gibi, insanlardan ve cinlerden bazı şeytan ve deccallar, yalan, bühtan ve iftira ile bu imamın adını, - bundan da öte, onun şahsında mübarek tevhid da’vetini- karalıyorlar diye, komplekse girip utanarak ismini tedlis etme yoluna da gitmeyeceğiz.
Eğer bu şeytanlar ısrarla, beyan ettiğimiz mezhebimize ve menhecimize Vahhâbîlik demekte diretiyorlarsa da, Şafii nin,

Muhammed’in ehl-i beytini sevmek rafizilikse
İnsanlar ve cinler şahit olsun rafiziliğime.
dediği gibi bizlerde;
Vahhabileşecekse tabi olan Ahmed’e
İtiraf ediyorum ki, vahhabiyim ben de
deriz.

ZARURİ BİR BEYAN>>>Ehl-i Sünnet ve’l Cemaat Demek Daha Uygun Olmaz mı?<<<

Ehl-i Sünnet ve’l Cemaat Demek Daha Uygun Olmaz mı?

Şüphesiz, hakkıyla sünnet ve cemaat ehli sadece selefilerdir. “ Bizler diyoruz ki, sünnet ve cemaat ehli, selefin ta kendisidir. Bu sıfatın onlardan başkasına verilmesi asla doğru olmaz ( İbn-i Useymin Bk. Şerhu Akidetül Vasıtıyye 1/54 )

Ancak, -selefin meşru isimlerinden biri olmakla beraber- ehl-i sünnet ve’l cemaat isminin, meteahhir asırlarda kapsamı genişletilmiş, eş-ariler ve maturidiler bile, ehl-i sünnet vel’ cemaat dairesine –ismen de olsa- ilhak edilmişlerdir. Bununla da yetinilmeyip, ehl-i sünnet ismi, rafiziler dışındaki tüm fırkaların genel bir ismi haline getirilerek, şii olmayan manasında “sünni” veya ehl-i sünnet denilmeye başlanmıştır ki, bunun ülkemizdeki karşılığı, alevî olmayanlar manasında, mezhebi , meşrebi, akidesi ne olursa olsun, herkes için kullanılabilen sünnî kavramıdır.

Öyleyse ortada Ehl-i Sünnet ve’l Cemaatin üç ayrı kullanım şekli vardır.
Birincisi ; ehl-i sünnet-i mahda veya ehl-i sünnet-i hassa denilen selef ve selefilerdir.
“ Ehl-i sünnet-i hassa ismiyle kastedilen zümre olan selefiyye, Hz. Peygamber ve sahabelerin inançta takip ettikleri yolu doğrudan doğruya izleyen gruptur. Tabiun, mezhep imamları, büyük müctehitler ve hadisçiler selefiyedendir. Eş’arîlik ve Maturîdîlik ortaya çıkıncaya kadar, Sünni Müslüman çevrede hakim olan inanç selef inancıdır. İmam Şafii, Malik, Ahmed b Hambel, -bir kısım gürüşleri itibari ile- Ebu Hanife, Evzai, Sevri gibi müctehid imamlar, Buhari, Müslim, Ebu Davud, Darimi, İbn-i Mende, İbn-i Kuteybe ve Beyhaki gibi hadisçiler, Taberi, Hatib el-Bağdadi, Tahavi, İbn-ül Cevzi ve İbn-i Kudame gibi bilginler, selef düşüncesinin önde gelen bilginleri arasında sayılabilir. ( Bk. İlmihal 1. Cild İman ve İbadetler s.24 Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları ).

İkincisi ; selefilerle beraber, sıfatların bir kısmını ispat edip, büyük bir kısmını tevil ve tahrif ile ilhad yoluna giden Eş-ariler ve Maturidilerdir.
“ ( Ehl-i sünnet ve’l cemaat’e ) muhalefet edenler, onların kapsamına girmezler. Örneğin Eş’ariler ve Maturîidîler, bu bab da, ehl-i sünnet ve’l cemaat ten sayılmazlar. Çünkü onlar Allah ın sıfatlarını gerçek anlamda kabul etme noktasında, Nebi ( aleyhissalatu vesselam) ın ve sahabesinin yoluna muhalefet etmektedirler. Bundan dolayı, ehl-i sünnet ve’l cemaat üç grup, yani selefîler, eş-ariler ve maturidilerdir diyen kimse yanılmaktadır. Bu bir hatadır.
Diyoruz ki, kendi aralarında ayrılık içinde olmalarıyla beraber, nasıl olur da hepsi ehl-i sünnet olabilirler? Hakkın dışındaki, sapıklıktan başka bir şey değil de nedir?!
Her biri diğerine karşı çıkarken, nasıl olurda hepsine birden sünnet ehl-i denilebilir.?! Bu mümkün değildir. Birbirine zıt iki şeyin bir arada olması mümkün ise, evet olabilir. Yok eğer bu muhalse, şüphesiz onlardan yalnızca bir tanesi sünnet üzerinedir.

Peki o hangisidir? Eş‘arilik mi? Maturidilik mi? Yoksa Selefîlik mi?
Diyoruz ki, sünnete uyan sünnet sahibidir. Sünnet’e muhalefet eden ise sünnet üzere olamaz. Biz deriz ki, ehl-i sünnet ve’l cemaat yalnızca seleftir. Bu vasıf onlardan başkası için asla doğru olmaz ( İbn-i Useymin Şerh-u Akidetül Vasitiye 1-53/54

“Rab ( subhanehu ve teala ) göklerin üzerindeki yüksekliğin ve tahtının üzerine çıktığını ispat etmeyen biri, nasıl ehl-i sünnet ve’l camaatten sayılabilir. Kur an ın harfleri mahluktur diyen, Allah’ın ses ve harf ile konuşmadığını söyleyen, müminlerin rablerini gözleriyle göreceklerini ispat ediyor olmadığı halde, ru’yet’i kabul edip bunu da, Allah ın görenin kalbinde halk edeceği ziyade bir bilgi olarak açıklayan, iman tasdikten ibarettir diyen ve bunlar dışında ehl-i sünnet ve’l cemaate muhalif bilindik sözler söyleyenler, nasıl ehl-i sünnet ve’l cemaat olabilirler?! (Süleyman b. Suhman bk. Levamiü’l-Envarü’l-Behiyye- Seffârînî sy 73 – hamiş)

“ Eş’ariler de –mesela- bizde ehl-i sünnet ve’ l cemaatiz diyorlar. Bu doğru değildir. Çünkü onların üzerinde oldukları yol, ehl-i sünnet ve’l cemaatin menheci değildir. Mutezile de aynı şekilde kendisini muvahhid diye isimlendirmektedir.
“Herkes bir bağı olduğunu iddia ediyor Leyla’yla
Leyla onların bu iddialarını onaylıyor olmasada”
Ehl-i sünnet ve’l cemaat mezhebinden olduğunu söyleyen, ehl-i sünnet ve’l cemaatin yoluna uyup, muhalifleri terk eder. Ancak yok, eğer istenilen şey, -meselde söylendiği gibi- dabb ve nûn u bir araya toplamak, yani çöl hayvanlarıyla deniz hayvanlarını birleştirmek, su ile ateşi aynı kefeye koymaksa, ehl-i sünnet ve’l cemaat, havaric, mutezile, hizbîler ve (moderen Müslüman) denilen kimselerle asla beraber muhalaza edilemez. Yapılmak istenilen şey, ehl-i zamanın dalaletleri ile selefî menheci bir araya getirmeye çalışmaktır. Oysa “ bu ümmetin evvelkileri ne ile salah bulmuşlarsa, sonrakilerin ıslahıda ondan başkasıyla olmayacaktır.( Salih el-Fevzan bk. El’ecvibetül Müfide s.18-19 )

Üçüncüsü ; Şii ve rafizi olmayan kıble ehlinin tamamıdır.
Bunların üzerine, bir de bu asırda, uluhiyet ve sıfatlar meselelerinde selefin itikadını benimsemekle beraber, Allah’a da’vette kınanmış hizbîlik yolunu tutan, yöneticilerle muamelede ve tekfirde hariciliğe sapmış, ıslah yöntemi olarak, -hakikati yeryüzünde fesad çıkarma olan- cihat(!) çığırtkanlığı yapan, ehl-i bid’at ve dalalete karşı takınılacak tavırda selefin koyduğu net çizginin dışına çıkarak onlarla kaypak ve şahsiyetsiz bir tutumla muamele eden bazı zümre ve zümreler zuhur etmiştir ki, bunlar da, safları bölmemek(!), veya itikatta bile olsa muhalifi incitip ürkütmemek için, politik olarak ehl-i sünnet ve’l cemaat isimini öne çıkarmak istemekte, ve mümkün mertebe selefî isminden imtina etmektedirler.

Madem ki, bir şekilde, -rafıziler dışında- yetmiş üç fırkanın tamamı ehl-i sünnet ve’l cemaat kapsamına sokulmuştur ve madem ki dinin sahibinin muradı, hak ile batıl arasının ayrışması, hakkın batıldan tebarüz etmesidir, bizler de bizden görünenlerin politik olarak kullandıkları,- şer-i isimlerimizden biri olsa da – ehl-i sünnet ve’l cemaat isminden ziyade, saflar arası ayrılıp, iştibah ortadan kalksın, ehl-i hak ile ehl-i batıl arası belirginleşsin diye, kırmızı çizgiler çizip vurgulayarak, -önderlerimizden Şeyh el-Elbani’nin de her dem işaret ettiği gibi- “selefî” ismimizi ön palana çıkarmayı daha münasip görüyoruz.

ZARURİ BİR BEYAN>>>Allah Bizi Yalnızca Müslümanlar Diye Adlandırmışken, Neden Israrla “ Selefî “ İsmi ?!<<<

Allah Bizi Yalnızca Müslümanlar Diye Adlandırmışken, Neden Israrla “ Selefî “ İsmi ?!

Selefî da’vet etrafında koparılmaya çalışılan gürültülerden bir tanesi de, “ Allah bizi Müslümanlar diye adlandırmışken, İslam isminin yanında, selefî olarak adlanmanın meşru olmayacağı, ve böyle bir kutuplaşmanın (!) Müslümanlar arasında bir ayrılık ve tefrika sebebi olacağı teranesidir.
Elbette ki, bizler tek bir ümmet iken, dinimizi parça parça edip her birimizin kendi elindeki ile mutlu ve mutmain olduğu hiziplere ayrılmazdan evvel, akidemizin ve menhecimizin bir tek akide ve menhec olduğu o günde, Allah bizi Müslümanlar diye adlandırmıştı ve o gün için İslam ismi ıtlak edildiğinde tek bir mana ifade ediliyor ve aynı mana anlaşılıyordu. Ne var ki ümmet fırkalara ayrılınca, Nebi ( aleyhissalatu vesselam ) in bir tanesi dışında tamamının ateşte olduğunu haber verdiği helak olacak olan dalalet fırkaları ile fırka-ı Naciye –hakikatı başka başka şeyler olsa da- dinin sahibinin muradına rağmen, İslam ismi altında birleştiler ve aynı şeymiş gibi mülahaza edilmeye başlandılar.
Sahih ve hak islamın, uydurulan batıl Müslümanlıktan tefrik edilmesi, hak ile batılın birbirinden temyiz edilip ayrılarak, hakkın batıla zuhur etmesi, şeriat sahibinin muradınca, müteayyin ve hatta zaruri oldu.(1)
Hatta bu ayırt edici isimler, bazın “ cemaat “, bazen “guraba“ , bazen “Fırka-ı Naciye “ bazen “Taife-i Mensura”, bazen “benim ve sahabemin yolu üzere olanlar” lafızlarıyla bizâtihî Nebi (aleyhissalatu vesselam) tarafından ıtlak edildi. Müslümanlar ilk asırlardan itibaren, ehl-i sünnet, ehl-i hadis, selefî gibi şer-i isimler ile kendilerini dalalet fırkalarından ayırt ettiler.
Asırlar boyunca sünnet imamlarından bu ayırt edici hak isimlerin kullanılmasına itiraz eden olduğuna da şahit olmadık. Yani onlar da, böyle bir tefrik ve temyizin meşruiyetine ve hatta zaruretine icma ettiler.
Sâir fırkalar aksini iddia ediyor olmadıkları için, “ben kur’an ve sünnet ile amel eden bir Müslümanım demek hak ehlini batıl ehlinden ayırmaya kifayet etmedi. Allah’ın kitabı ve peygamberin sünnetini anlama ve tatbik etmede, yolların ayrıldığı noktanın altı çizilerek, “ ben Allah’ın kitabı ve Nebi’nin sünnetine, selefin fehmine göre ittiba eden bir Müslümanım manası, özetle ve ihtisaren “ ben selefiyim “ sözü ile dile getirilmeye başlandı.
“Bu zamanda ayırt edici, dakik bir nisbet elbette ki kaçınılmazdır. Sadece “ben müslümanım” veya “mezhebim islamdır” demek de bizim için yeterli değildir. Çünkü, rafizîsi de, ibadîsi de, kadıyânîsi de, hasılı onlar dışındaki fırkaların tamamı da böyle söylemektedir. Öyle ise seni onlardan ayırt edecek olan nedir?
“ Ben kitap ve sünnete göre bir müslümanım” desen aynı şekilde, bu sözünde yeterli olmayacaktır. Çünkü eş’arîsi ile, maturîdîsi ile, hizbîsi ile, fırkaların tamamı, aynı şekilde bu iki kaynağa ittiba ettiğini iddia etmektedir.
Öyle ise şüphe yok ki, en net, en bariz, en ayırt edici ve açık şekli ile adlanma, “ ben kitap ve sünnete salih selefimizin menheci üzere bir müslümanım” demekle olur ki, biz buna özetle “ben selefiyim” diyoruz. ( Muhammed Nasıruddin el-Elbani Bk. el-menhecus-selefi inde şeyh Nasıruddin el-Elbani, Amr Abdülmünim Selim S.21 )
“Bizler şerefli ve sahih bir nispet olmakla beraber, böyle söyleyenleri cedelen de olsa onaylayarak, selefîliğe intisab etmeyi bir kenara bırakıp, sadece Müslüman ismiyle isimlensek, acaba onlar şer-i ve sahih olmadığı halde isimlendikleri, hiziplerinin, mezheplerinin yada tarikatlarının isimleri ile adlanmaktan vazgeçecekler mi?” ( Muhammed Nasıruddin el-Elbani Bk. el-menhecus-selefi inde şeyh Nasıruddin el-Elbani, Amr Abdülmünim Selim S.21 )

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
(1) Muhammed ( aleyhissalatu vesselam ) insanlar arasını ayırmış, da’veti, kardeşi (!) kardeşe (!), babayı oğla düşman etmiştir. Kur’an hak ile batıl arasında FURKAN olarak indirilmiş, Allah’ın kendisine ihsan ettiği bu özelliğinden ve kendisinden sonra hakkın batıl karşısında izhar edilmeye başlamasından ötürü Ömer (radiyallahu anh ) a EL-FARUK denilmiş, hak ile batılın ilk muharebesine, artık bundan sonra saflar arasına diyalog ve hoşgörüye mahal bırakmayacak kan kırmızı çizgilerin çekildiği bedir gününe, FURKAN GÜNÜ denilmiştir

ZARURİ BİR BEYAN>>>“ Selefîlik Mübarek, Tarihi Bir Dönemdir, İslami Bir Mezhep Değil”!!!<<<

Çağdaş Bir Hezeyan

“ Selefîlik Mübarek, Tarihi Bir Dönemdir, İslami Bir Mezhep Değil”!!!
Bu sözün anlamı, selefin bir mezhebinin ve metodunun olmadığı iddiasından başka bir şey değildir. Onlar, üzerinde yürüdükleri bir mezhepleri ve menhecleri olmayan, mübarek bir zaman dilimine ait, âmmi, ümmi bir insan topluluğu idiler ve bu merhale gelip geçti.
Bûti’nin bu hezeyanına göre, Allah ( azze ve celle ) nin “ Muhacirlerden ve ensardan ilk öndel gelenler ve onlara ihsan ile tabi olanlar varya, Allah onlar dan razı olmuştur, onlar da Allah tan” buyruğunun “eğer sizin iman ettiğiniz gibi iman ederler ise, muhakkak doğru yola ererler “ ayeti kerimesinin bir manası yoktur. Çünkü onlar tarihi bir dönemdiler ve gelip geçtirler. Dolayısı ile ihsan ile uyulması gereken bir mezhepleri yoktur.
“ Kendilerine hidayet apaçık belli olduktan sonra, Rasule karşı gelip, müminlerin yolundan başkasına uyanlar” ın muhatap oldukları tehdit de anlamsızdır. Çünkü onların uyulması müteayyin olan ve gayrısına ittiba edildiğinde azabın hak edileceği bir yolları ve menhecleri yoktur.
Nebi ( aleyhissalatu vesselam ) da, “ üzerinize düşen benim sünnetime ve benden sonra da Raşit halifelerimin yollarına uymanızdır ” derken, kendisine Fırka-ı Naciye sorulduğunda, “ bugün benim ve ashabımın yolu üzere olanlar “ diye cevap verirken, ümmetini ademe, aslında olmayan bir mezhebe ve menhece yönlendirmektedir.
İşaret edilen –ve edilmeyen- bu nasların tamamı, Buti’nin bu hezeyanını tekzib etmekte, selefîliğin tarihi bir dönemden ibaret olmayıp, ihsan ile tabi olunması zorunlu olan, hidayete ancak onların iman ettiği şekilde iman edince ulaşılabilen, onların menhecinden gayrısına ittiba edenin, girdiği bu yolda bırakılıp, sonunda cehenneme atılacağının haber verildiği, iltizam edilmesi müteayyin hak mezhep ve menhec olduğunu açıkça beyan etmektedir.
Evet selefilik, o gün Rasul ( aleyhissalatu vesselam ) ve ashabının üzerinde olduğu yol olan, kendisi dışındakilerin ateşte olduğu Fırka-ı Naciyenin mezhebidir. Bizler de, - Buti ve benzerlerinin burunları da sürtse – mezhebimizin bu olduğunu söylüyoruz.

ZARURİ BİR BEYAN>>>Fehmu’s Selef (Selefin Anlayışı) ve Menhecu’s Selef Selefin Metodu) Ayrı Şeyler midir ?<<<

Fehmu’s Selef (Selefin Anlayışı) ve Menhecu’s Selef Selefin Metodu) Ayrı Şeyler midir ?
Asrın acaipliklerinden bir tanesi de, selefin fehmi ile mehecini tefrik ederek, birincisini nefyedip ikincisini ispat ve kabul ettiğini söyleyen bir zümrenin zuhur etmesidir. Memleketimizde kitap ve sünnet ile amel etmek adı altında mezhepsilik da’veti yapan, kendilerine Yarpuzlu Ebu Said fırkası diyebileceğimiz bu kimselerin bu iddiaları, şahit olduğumuz ve her geçen gün bir yenisine şahit olmaya devam ettiğimiz ilk şazlıkları olmamakla beraber, bize göre bütün sapkınlıklarının altında yatan esas mesele, işte tam burası, yani selefî da’veti daha ilk basamağında yanlış anlamış olmalarıdır. Temel fasid olunca, binanın fesadından veya salahından uzunca bahsetmeye de hacet olmasa gerek.
Özet ile bu iddia, “ hum ricalun ve nahnu rical ” ( onlar da insandı, bizde insanız ) kandırmacasından başkası değildir. Onlara göre, “ selefin menheci, doğrudan kitap ve sünnetten olmaktı. Bizlerde onların bu menhecine uyar, doğrudan kitap ve sünnetten alırız. Bununla beraber, onların fehminin bizim için bir bağlayıcılığı olmadığı gibi, onların anlayışları kendilerine , bizim anlayışımız bizedir.”
“ Ağızlarından çıkan bu söz, ne kadar büyük oldu. Oysa onların söylediği yalandan başkası değildir.” (Kehf:5)
Bu muhdes/uyduruk metod – yani selefin menhecini benimseme iddiası ile beraber, fehmini kabul etmeme, Buti’nin – bahsi gelecek olan – sakıt kitabında, “ selefe ittiba etmek, ancak nasları tefsir ve tevil ettikleri kavâide ve hüküm kaynaklarına olan nazar ve ictihat usullerine rucû etmek ile olur” ( Bk. s.112 ) sözleri ile anlatmaya çalıştığı şeyin bizâtihî kendisidir.
Biz selefîler, Ebu Said fırkasının, bu ve bunun dışındaki, alemde emsali görülmemiş, nev’i fırkalarına münhasır acaipliklerden ve sapkınlıklarından, - onlar bundan tövbe edip tövbelerini ilan edinceye dek- beriyiz, onlar da bizim selefiliğimizden beridirler.

ZARURİ BİR BEYAN>>>“ Selefîlik “ Mücerred Kitap ve Sünnet İle Amel Etmek midir ?<<<

“ Selefîlik “ Mücerred Kitap ve Sünnet İle Amel Etmek midir ?

Bazılarının zannettiği gibi “ selefîlik “ mücerred olarak Kitap ve Sünnet ile amel etmek değildir. Çünkü kitap ve sünnet ile amel etmek, zaten – bazı şaz fırkalar dışında- hiçbir topluluğun zahiren inkar ederek imtina ettiği bir husus olmamıştır. Aksine, İslam’a intisab eden sair bidat ve dalalet fırkalarının tamamı, (Allah’ın kitabı ve Rasulün sünneti) demekte, ister itikadî, ister amelî olsun, ihdas ettikleri her bir sapıklığı muhakkak surette kitap ve sünnetten delillendirmeye çalışmaktadır.
Hal böyle olunca, hak ehlini, kitap ve sünnet ile amel etmenin Allah ve Rasulünün muradınca olup olmadığı noktasında, batıl ehlinden ayıracak bir nizam ve bir ölçü olması gerekliliği ortaya çıkmaktadır ki, bu da kitap ve sünnetin neye göre ve kime göre anlaşılacağı meselesidir.Kitap ve sünnet yalnızca Arapça dilbilgisi ve gramer kurallarına göre mi anlaşılmaya çalışılacak, yoksa herkesin kendi fehmince yorumlayabileceği bir yaz-boz tahtasına mı dönecektir.? İşte tam bu noktada, biz selefleri, sair dalalet fırkalarından ayıran cevheri farkımız, kitap ve sünneti doğru anlama ve tatbik etmede, hataya ve dalalete düşme ihtimali bırakmayan, ma’sum bir telakki ve anlayış disiplinine intisab ediyor olmamızdır ki, biz buna ( fehmu’s selef ) selefin anlayışı yada ( menhecu’s selef ) selefin meheci metodu diyoruz.
Yani dinimiz ve da’vetimiz mücerred olarak kitap ve sünnet ile amel etmek olmayıp kitap ve sünneti Selefin Fehmi ile anlayıp, onların menhecleri ile tatbik etmektir ki bizler Fırka-ı Naciye ile ateşte olan sair dalalet fırkaları arasındaki alamet-i farikanın bu üçüncü esas yani fehmu’s selef olduğuna itikad etmekteyiz.

ZARURİ BİR BEYAN>>>“ Selefîlik ” Mezhepsizlik midir?<<<

“ Selefîlik ” Mezhepsizlik midir ?

Eğer mezheb ve bir mezhebe bağlı olmak, Allah Rasulü(aleyhissalatu vesselam) dışında insanlardan birinin yada bir zümrenin yoluna mutlak olarak iltizam etmek, tüm azimet ve ruhsatları ile dini yalnızca onun fetva ve ictihatlarına göre kabul ve tatbik etmeyi gerekli görmek ise ki -müteahhir asırlardaki mezheb ehlinin tutumu galiben budur- bizler, Allah Rasulü ( aleyhissalatu vesselam ) dışında herhangi birinin görüş ve fetvalarına, hak ve hidayetin tamamı kendinde toplamşcasına ve hata ve delaletten ismet üzere imişcesine, her söz ve ictihadını kabul etmek gibi bir bağlılığın batıl olduğuna, muayyen bir şahsın mezhebine kayıtsız şartsız iltizam etmenin ayniyle bir sapkınlık ve dalalet olduğuna itikad ediyoruz.Bununla beraber, her bir şahsın veya gurubun, dini kendi anlayışları ile anlayıp, tatbik etmeleri gibi bir başıboşluk ve mezhepsizliğin karşısına ilk çıkacak olanlar da bizleriz. Mezhebimiz, seleften bir ferdin yada bazı efradın değil, selefin tamamının mezhebidir ki, inancımız, bu mezhebin bünyesinde hata ve dalaleti barındırmasının mümkün ve muhtemel olmadığıdır.

ZARURİ BİR BEYAN>>>Selefîliğin Kurucusu Kimdir?<<<

Selefîliğin Kurucusu Kimdir ?

“ Selefî da’vetin, Allah ( subhanehu ve teala )’nın, Rasullerinin ve Nebilerinin sonuncusu Muhammed ( Aleyhissalatu vesselam )’a indiği şekli ile, gerçek İslam da’veti olduğunu açıklamaya çalışmak, sözün fazlasından olsa gerektir. Binaenaleyh, bu da’vetin kurucusu ve kurallarını ortaya koyan yalnızca Allah ( Subhanehu ve teala ) dır. Kim olursa olsun, beşerden hiçbir kimsenin, onun kurucusu ve teşri edenî olduğunu iddia etmeye hakkı yoktur.”
( İmam Muhammed Nasıruddin el-Elbani- Bk. Tevessül-Mukaddime )

ZARURİ BİR BEYAN>>>Selef Kimdir?Selefîlik Nedir?<<<

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“Selefin mezhebini izhar eden, ona intisab edip, onu referans alan kimsenin eleştirilecek bir tarafı yoktur. Aksine, -ittifakla- gerekli olan bunun o kimseden kabul görmesidir. Çünkü selefin mezhebi asla, hak dışında bir şey olamaz” Şeyhu’l İslam İbn Teymiyye (Fetâvâ -4/149)
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

“ Selef ” Kimdir ?

“ Selef “ kelimesi sözlükte; atalarından ve akrabalarından senden önce gelmiş olanlar, yaşça ve faziletçe senden üstün olanlar anlamındadır. (Bk. Firüzabadi-Kamusul Muhit/ İbn’i Manzur-Lisan’ül Arab)
Şer’î bir terim olarak ise “ selef ” ten kastettiğimiz şey, Allah ( subhanehu ve teala )’nın, kendilerinden razı olduğunu, onlarında Allah’tan razı olduklarını beyan ettiği, Muhacir’lerden ve Ensar’dan ilk önce gelenler ve onlara ihsan ile tabi olup uyan sonraki nesillerdir.
Daha açık bir ifade ile “ selef “, “insanların en hayırlıları benim asrımdakilerdir. Sonra, onlardan sonra gelenler, sonra da onlardan sonra gelenlerdir” sözü ile, Allah Rasulü (Aleyhissalatu vesselam ) ın hayır ve faziletlerine şahitlik ettiği ilk üç nesil, yani sahabe, sonra onların yolların uyan tabiin, sonra da onlara uyan etbau’t tabiin’dir.
“ Bizlerin “ selef “ sözü ile kastettiğimiz şey, rasuller ve nebilerden sonra yeryüzünde bulunmuş en hayırlı topluluktur. Onlar, ilk nesil olan, Allah Rasulü (Aleyhissalâtu vesselam) ın sahabesi,sonra ikinci asırda gelen tabiin, sonra üçüncü asırda gelen etbau’t tabiin’dir. Kendilerine “ selef ” adı verilenler, işte bu üç asırda yaşamış olanlardır. Ümmetin en hayırlıları da onlardır. Madem ki bu ümmet, bütün ümmetlerin en hayırlısıdır, öyle ise rasuller ve nebiler istisna edildiği taktirde onların, beşeriyetin en faziletlileri olduğu ortaya çıkacaktır.” ( İmam Muhammed Nasıruddin el-Elbani, Bk. El-havi 2/266 )

“ Selefîlik “ Nedir ?


“ Selef “ Nebiler ve Rasuller istisna edildiğinde, bütün insanlık tarihinin en hayırlı ve en faziletli nesilleri –sahabe, tabiin ve etbau’t tabiin- olunca, kendilerinden razı olunan ve hayırlarına şahitlik edilen hususlarda, iman ve akidede, ibadet ve ahlakda, sulük ve da’vette, hasılı, her bir bâbı ile dini, onların telakki ve anlayışları ile anlamaya, onların metod ve menhecleri ile tatbike gayret etmeye, yani onların yollarına ve mezheplerine intisab etmeye de “ selefîlik “ diyoruz.
“ Selefe “ intisab edip bağlandığımız zaman, bu, ben en hayırlı nesillere bağlanıyorum, demektir. Burada dikkat edilmesi gereken bir konu da şudur ki, bu intisab ve bağlılık, küllî ve yahut da cüz’î bir konuda hata içinde veya dalalette bulunması mümkün olan bir şahsa yada bir cemaate intisap ile eşdeğer bir şey değildir. ( İmam Muhammed Nasıruddin
el-Elbani Bk. el’havi 2/266 )

ZARURİ BİR BEYAN (SELEFİLİĞİMİZ NEDİR ? NE DEĞİLDİR ?)

Selefilik Hakkında Sorular ve Cevapları

Blog'a pdf uzantılı dosya eklemek mümkün olmadığı için yazının tamamını aşağıdaki linkten indirebilirsiniz;

http://rapidshare.com/files/177030010/Zaruri_Bir_Beyan.pdf.html


Yazının Takdim ve İçerik kısmı aşağıdadır,devamınıda soru ve cevap şeklinde ayrı ayrı blog'a ekleyeceğim.



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

İÇİNDEKİLER



Takdim---------------------------------------------------------------3

Selef Kimdir?--------------------------------------------------------5

Selefîlik Nedir?------------------------------------------------------5

Selefîliğin Kurucusu Kimdir?----------------------------------------6

Selefîlik Mezhepsizlik midir?----------------------------------------6

Selefîlik Mücerred Kitap ve Sünnet ile Amel Etmek midir?--------7

Fehmu’s-Selef ve Menhecu’s-Selef Ayrı Şeyler midir?------------7

Çağdaş Bir Hezeyan-------------------------------------------------8

Allah Bizi Yalnızca Müslümanlar Diye Adlandırmışken------------ 

Neden Israrla Selefî İsmi?------------------------------------------9

Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat Demek Daha Doğru Olmaz mı?--------11

Selefîlik mi, Vahhâbîlik mi?-----------------------------------------14

Selefî Da’vetin Önderleri Kimlerdir? (Başlıca İmamlarımız) ------15

Kimler Değildir?-----------------------------------------------------19



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


TAKDİM




Allah’a hamd, Rasulü Muhammed’e, O’nun ailesine, ashabına ve kıyamete kadar onların yollarına uyanlara salat ve selam ettikten sonra !

Kıymetli okuyucu !

Elinin altındaki bu kısa beyan, selefî da’vetin, reformistlik, mezhepsizlik, hâricîlik, kutbîlik, cihadîlik, hizbîlik veya Radikal İslamcılık ile eş anlamlı kullanılma temayülünün şâyî olduğu bu günlerde, bu mübarek da’vetin gerçek kimliğini ve menhecini, hakkı arayan, ancak hak ile arasında sayısız savârif ve engel bulunduğu için, - Allah (subhanehu ve teala)’ nın muvaffak ettikleri dışında – onu bir türlü bulamayan, her bulduğunu sandığında da, ehl-i sünnet ve selefîlik nâmına, ismi geçen fırkaların telbis ve mekrinden nasibini alarak, sapkınlığın birinden diğerine intikal eden dînî gayret sahibi türk insanı önüne, rabbimize karşı mazeretimiz olur ve umulur ki, sakınırlar diye takdim etmeye niyetlendiğimiz web sayfası için, özetle kimliğimizi ve menhecimizi, kim olduğumuzu, -ve en az onun kadar önemli olduğunu düşündüğümüz- kim olmadığımızı ortaya koymak maksadı ile bir tanıtım kelimesi olarak kaleme alınmıştır.

Böyle bir sayfanın hazırlanmasına, - türk halkının ona olan ihtiyacı bir tarafa- en büyük sebeplerden bir tanesi de, selefî ismini duyan ve hakikatini merak eden türk insanının karşısına, sanal dünyada yaptığı kısa bir seyahat sonunda, Yarpuzlu Ebu Said ve sadık müridi Ebu Emre ve emsalleri gibi, müctehid imam kılıklı mezhepsiz (!) cahillerin çıkıp, hak ile onu arayan halk arasına set çekerek, yada -daha kötüsü- hakkı batıla karıştırıp halka telbis yaparak onları ifsad ediyor oluşlarına çokça şahid olmaya başlamamızdır.

En az bunun kadar önemli bir sebepte, ismen selefîliğe sempati duyan mütehammis İslamcı gençliğin(!) aynı sanal dünyada bu isim altında karşılaştıkları tekfirci, hârici ve terörist bazı akımların tesirinde kalarak, tutuşturmaya can attıkları fitne ateşinin vahim akıbetlerinden duyduğumuz ciddi endişemizdir.

Yaşayan da beyyine üzere yaşasın, helak olacak olanda beyyine den sonra helak olsun diye, hakkın ortaya konup beyan edilmesi de, şer’i bir zarurettir.

Zaten din, Allah için, O’nun kitabı, O’nun rasulü, yöneten ve yönetilenler ile bütün Müslümanlar için nusha gayret etmekten başka bir şey de değildir.

Bu kısa beyanda, mümkün mertebe ayrıntıya girmekten kaçınılıp, zikri geçen naslar merâciine azvedilmeye lüzum görülmeden, çoğu zaman delillere sadece işaret ile iktifa edilmiştir.

Menhece muhalif yol kesicilerin, Salih Selefimizin bu konudaki tutumu dikkate alınarak, görülen zarurete binaen, isimlerinin tasrih edilmesinde bir beis görülmemiştir.

Bu da’vetin, meşâyih ve ulemâ ile beraber tanınıp bilinmesi, ilim ehline iktida edip, dinin, akide ve menhecleri ile selamet üzere oldukları ma’ruf selefî meşâyih kanalı ile talim edilip öğrenilmesinin hatmen zaruri olduğuna olan inancımız, bu meşayihin ülkemiz selefîleri(!) arasında tanıtılmıyor, tanınmıyor –ve hatta takılmıyor- oluşları trajedisi, bu hacimde bir yazı için fazla görülse de, -yine bu yazıya nisbet ile- uzunca bir liste halinde isimlerinin zikredilmesi de sebepsiz değildir.

Hitamen, beşer için vârid olması her daim mümkün ve muhtemel olan tüm noksanlıklar, şüphe yok ki, bu satırların sahibi içinde geçerlidir.

Allah ( subhanehu ve teala ) dan dileğim, bazılarının “insanların etlerini yeme” diye hükmedeceği bu yazıyı, kendi yüzü için ihlas ile yapılmış salih amellerim arasına katmasıdır.

Tevfik sadece Allah’tandır.

(Yazarin ismi anonim bırakıldı)

7 Kasım 2007

Çarşamba gününe denk gelen Şevvalin 28. gecesi 1428